Whitefox app to nasza autorska platforma internetowa wspierająca rozwój kompetencji pracowników. System nie spełni Twoich oczekiwań i rozczaruje Cię jeżeli:

• Chciałbyś/Chciałabyś zdobyć ukrytą wiedzę psychologiczną, dzięki której będziesz wiedział/wiedziała kogo zwolnić lub zdegradować (ludzie będą bali się Ciebie i każdego systemu, z którego będziesz korzystał/korzystała, wszystkie oceny i wyniki będą zakłamane),
• Myślisz, że szczegółowe, systemowe uporządkowanie kwalifikacji i kompetencji oraz ich rzetelna systematyczna ocena przełożą się na wyniki Twoich pracowników i Twojej firmy (część bardziej efektywnych pracowników zmuszonych do uczestnictwa w takim projekcie sfrustruje się i go porzuci),
• Chcesz zbudować system ocen i punktów, który wzmocni rywalizację pomiędzy Twoimi pracownikami i zwiększy ich motywację do rozwoju i osiągania kolejnych jeszcze wyższych rezultatów biznesowych (nasilisz konflikty i nieporozumienia, zepsujesz współpracę wielu ludzi, która dziś odbywa się bez problemów).

Nie możemy więc zagwarantować Ci, że zdobędziesz wyjątkową wiedzę psychologiczną o pracownikach, zbudujesz obiektywny i sprawiedliwy system oceny, czy wzmocnisz wyścig o premię i awanse, nawet jeżeli niektóre z tych efektów będą przypadkiem wynikiem wdrożenia lub wykorzystania naszego systemu.

Proponujemy Ci, abyś  swoją uwagę poświęcił/poświęciła zupełnie innej kwestii tj. skoncentrował/skoncentrowała się na realnej zmianie postaw i zachowań Twoich pracowników. W praktyce oznacza to, że:

1. Osoby działające na szkodę współpracowników i organizacji, manipulujące i rozbijające zespół/zespoły pomyślą o odejściu z Twojej firmy.
2. Osoby bierne, oczekujące wskazówek i ponagleń, niezorganizowane i nieodpowiedzialne przestaną robić fochy i głupoty. Zaangażują się w zmianę swoich kłopotliwych nawyków i przyzwyczajeń. Staną się bardziej samodzielni, zdeterminowani, konsekwentni i uporządkowani.
3. Osoby nieznoszące sprzeciwu, wywierające presję, krzyczące i panikujące złagodnieją, kiedy trzeba – będą potrafiły odpuścić, zmienią swój styl rozmawiania z innymi, przestaną powodować konflikty, wartościowi pracownicy przestaną odchodzić z ich powodu.
4. Osoby mądre i skuteczne, ale dystansujące się i zagubione w końcu zdecydują na czym im zależy, co konkretnie chcą robić i będą to robić.

Taka zmiana jest możliwa tylko dzięki dedykowanej informacji zwrotnej. Najszybciej rozwijamy się dzięki uwagom i sugestiom, jakie otrzymujemy od naszych współpracowników, przełożonych, podwładnych, rodziców, dzieci i małżonków. Nawet jeżeli mówimy, że „nas to nie rusza” – to jeżeli oni wszyscy zaczynają powtarzać to samo lub prawie to samo tylko nieliczni z nas pozostają niewzruszeni. Większość mówi sobie – „muszę coś zmienić”. Inni cenią sobie, że umiem, potrafię i mogę A, B i C, ale jak widać bardzo przeszkadza im, że…

Często brak zmiany i motywacji do rozwoju wynika z braku informacji zwrotnej lub z powodu tego, że informacja ta jest: niepełna, niekonkretna lub płynie wciąż z jednego i tego samego źródła (np. od przełożonego, który ma opinię furiata)

Whitefox app to platforma, w której wszystkie procesy zostały zoptymalizowane w taki sposób, aby zmaksymalizować wartość informacji zwrotnej, jaką otrzymuje użytkownik systemu np.:

• Pracownik uczestniczący w ocenie okresowej porównuje swoje oceny i wrażenia z ocenami i wrażeniami menedżera, po czym omawia ewentualne różnice w trakcie indywidualnego spotkania.
• Menedżer uczestniczący w badaniu 360 otrzymuje ustrukturyzowany feedback z perspektywy wielu osób: przełożonego, współpracowników, podwładnych, klientów. Wszyscy oni mają możliwość odniesienia się w sposób anonimowy do konkretnych zachowań, decyzji i sposobu funkcjonowania ocenianego pracownika.
• Handlowiec lub kierownik rozwiązujący test kompetencji zdiagnozuje i może zweryfikować swój sposób myślenia, dominującą logikę działania i najczęstsze schematy podejmowania decyzji w takich obszarach jak np.: praca z klientem, organizacja pracy własnej, kierowanie zespołem, zarządzanie.
• Osoby planujące szkolenia monitorują efektywność prowadzonych działań rozwojowych oraz przeprowadzają ankietowe badania opinii i wrażeń pracowników. Na podstawie raportów mogą trafniej wybierać dostawców planowanych szkoleń i warsztatów.
• Osoby podejmujące decyzje personalne dotyczące zatrudniania, rozwoju, awansów oraz wynagrodzeń otrzymują raporty zbiorcze, na podstawie których mogą ocenić trafność swoich decyzji z punktu widzenia utrzymania w firmie kluczowych kompetencji i kwalifikacji technicznych.

Dlatego ryzykujemy stwierdzenie, że ten system zmienia ludzi – nie dlatego, że zawiera niezwykle wytyczne psychologiczne, że porządkuje i systematyzuje, że służy do porównywania się z innymi. Zmienia dlatego, że umożliwia im zobaczenie siebie samych: swoich decyzji i działań z perspektywy WIELU INNYCH, którzy mają możliwość wypowiedzenia się w bardzo konkretnych kwestiach.

Kiedy ktoś zwraca się do nas po indywidualną pomoc rozpoczyna najczęściej od przedstawienia krótszych lub dłuższych opowieści, które wiążą się dla niego z lękiem, smutkiem, wyczerpaniem lub złością. W czasie rozmów poznajemy szczegółowo kolejne zdarzenia, bohaterów i konsekwencje tych historii. Wiele z tych opowiadań, w sytuacjach kryzysowych, kończy się formułowaniem następujących ocen:

1. Jestem do niczego. Jak mogłem/mogłam doprowadzić do takiej sytuacji. Jeśli pozwoliłem/pozwoliłam, aby coś takiego się stało musi być ze mną coś nie tak. Zepsułem/Zepsułam wszystko!
2. Nie poradzę sobie. To,  co chciałbym/chciałabym lub muszę zrealizować jest ponad moje siły. Moja historia w tym obszarze to wyłącznie ciąg porażek i błędów. Nic mi już nie pomoże! Nadzieja to jedynie oszukiwanie siebie.
3. Nie zasługuję na: szacunek, przyjaźń, miłość.
4. Jestem złym człowiekiem. To, co zrobiłem/zrobiłam świadczy o tym, że myślę wyłącznie o sobie. Jestem nic nie wartym/wartą egoistą/egoistką!
5. Moje życie jest żałosne! Powinienem/powinnam być najbardziej samotnym człowiekiem na świecie.
6. Świat jest wrogim miejscem w którym każdy myśli tylko o sobie. Też będę tak robił/robiła.

Czasami wypowiadamy to wszystko wprost. Czasami tak myślimy i nie mówimy o tym innym. Zdarza się też, że tylko niejasno rozpoznajemy, że żyjemy w więzieniu zbudowanym z własnych ocen i strachów. Przemijamy zamknięci w naszych oskarżeniach. Zaklęci w żabę ograniczamy marzenia. Sami siebie sądzimy, sami siebie skazujemy, sami sobie wymierzamy karę samotności i wewnętrznej pogardy lub decydujemy się na życie w świecie, w którym najważniejszym doświadczeniem jest samotność

Na szczęście tak bywa tylko w sytuacjach kryzysowych. Nie jest to czas łatwy, ani bezpieczny. Kiedy cierpimy, boimy się, złościmy, przeżywamy osamotnienie nasze historie układają się w złe bajki i mity, które chciałyby nas przerobić na swoich bohaterów.

Rozbicie tych ciemnych historii zaczyna się często od zadania pytań, które pozwalają zobaczyć, że to na czym skupiła się nasza pamięć i uwaga to jedynie wycinki rzeczywistości tendencyjnie ułożone w złą opowieść. Z opisu ubogiego i rozrzedzonego przechodzimy do opowiadania bogatego i złożonego. Nazywamy nasze trudności, aby móc uwolnić się od ich wpływu. Przytaczane są inne pomijane fakty i zdarzenia. Pojawiają się nowi bohaterowie, którzy do tej pory milczeli lub byli niezauważeni. Historia opowiadana jest raz jeszcze – od nowa – uzupełniona o dobre relacje, w których mówimy i myślimy o powodzeniu, o radzeniu sobie, o własnej kompetencji i wartości, o szacunku do siebie, o radości, o przyjaźni, o pięknie, o miłości.

Kiedy ktoś zwraca się do nas po indywidualną pomoc rozpoczyna najczęściej od przedstawienia krótszych lub dłuższych opowieści, które wiążą się dla niego z lękiem, smutkiem, wyczerpaniem lub złością. W czasie rozmów poznajemy szczegółowo kolejne zdarzenia, bohaterów i konsekwencje tych historii. Wiele z tych opowiadań, w sytuacjach kryzysowych, kończy się formułowaniem następujących ocen:

1. Jestem do niczego. Jak mogłem/mogłam doprowadzić do takiej sytuacji. Jeśli pozwoliłem/pozwoliłam, aby coś takiego się stało musi być ze mną coś nie tak. Zepsułem/Zepsułam wszystko!
2. Nie poradzę sobie. To,  co chciałbym/chciałabym lub muszę zrealizować jest ponad moje siły. Moja historia w tym obszarze to wyłącznie ciąg porażek i błędów. Nic mi już nie pomoże! Nadzieja to jedynie oszukiwanie siebie.
3. Nie zasługuję na: szacunek, przyjaźń, miłość.
4. Jestem złym człowiekiem. To, co zrobiłem/zrobiłam świadczy o tym, że myślę wyłącznie o sobie. Jestem nic nie wartym/wartą egoistą/egoistką!
5. Moje życie jest żałosne! Powinienem/powinnam być najbardziej samotnym człowiekiem na świecie.
6. Świat jest wrogim miejscem w którym każdy myśli tylko o sobie. Też będę tak robił/robiła.

Czasami wypowiadamy to wszystko wprost. Czasami tak myślimy i nie mówimy o tym innym. Zdarza się też, że tylko niejasno rozpoznajemy, że żyjemy w więzieniu zbudowanym z własnych ocen i strachów. Przemijamy zamknięci w naszych oskarżeniach. Zaklęci w żabę ograniczamy marzenia. Sami siebie sądzimy, sami siebie skazujemy, sami sobie wymierzamy karę samotności i wewnętrznej pogardy lub decydujemy się na życie w świecie, w którym najważniejszym doświadczeniem jest samotność

Na szczęście tak bywa tylko w sytuacjach kryzysowych. Nie jest to czas łatwy, ani bezpieczny. Kiedy cierpimy, boimy się, złościmy, przeżywamy osamotnienie nasze historie układają się w złe bajki i mity, które chciałyby nas przerobić na swoich bohaterów.

Rozbicie tych ciemnych historii zaczyna się często od zadania pytań, które pozwalają zobaczyć, że to na czym skupiła się nasza pamięć i uwaga to jedynie wycinki rzeczywistości tendencyjnie ułożone w złą opowieść. Z opisu ubogiego i rozrzedzonego przechodzimy do opowiadania bogatego i złożonego. Nazywamy nasze trudności, aby móc uwolnić się od ich wpływu. Przytaczane są inne pomijane fakty i zdarzenia. Pojawiają się nowi bohaterowie, którzy do tej pory milczeli lub byli niezauważeni. Historia opowiadana jest raz jeszcze – od nowa – uzupełniona o dobre relacje, w których mówimy i myślimy o powodzeniu, o radzeniu sobie, o własnej kompetencji i wartości, o szacunku do siebie, o radości, o przyjaźni, o pięknie, o miłości.

Kiedy ktoś zwraca się do nas po indywidualną pomoc rozpoczyna najczęściej od przedstawienia krótszych lub dłuższych opowieści, które wiążą się dla niego z lękiem, smutkiem, wyczerpaniem lub złością. W czasie rozmów poznajemy szczegółowo kolejne zdarzenia, bohaterów i konsekwencje tych historii. Wiele z tych opowiadań, w sytuacjach kryzysowych, kończy się formułowaniem następujących ocen:

1. Jestem do niczego. Jak mogłem/mogłam doprowadzić do takiej sytuacji. Jeśli pozwoliłem/pozwoliłam, aby coś takiego się stało musi być ze mną coś nie tak. Zepsułem/Zepsułam wszystko!
2. Nie poradzę sobie. To,  co chciałbym/chciałabym lub muszę zrealizować jest ponad moje siły. Moja historia w tym obszarze to wyłącznie ciąg porażek i błędów. Nic mi już nie pomoże! Nadzieja to jedynie oszukiwanie siebie.
3. Nie zasługuję na: szacunek, przyjaźń, miłość.
4. Jestem złym człowiekiem. To, co zrobiłem/zrobiłam świadczy o tym, że myślę wyłącznie o sobie. Jestem nic nie wartym/wartą egoistą/egoistką!
5. Moje życie jest żałosne! Powinienem/powinnam być najbardziej samotnym człowiekiem na świecie.
6. Świat jest wrogim miejscem w którym każdy myśli tylko o sobie. Też będę tak robił/robiła.

Czasami wypowiadamy to wszystko wprost. Czasami tak myślimy i nie mówimy o tym innym. Zdarza się też, że tylko niejasno rozpoznajemy, że żyjemy w więzieniu zbudowanym z własnych ocen i strachów. Przemijamy zamknięci w naszych oskarżeniach. Zaklęci w żabę ograniczamy marzenia. Sami siebie sądzimy, sami siebie skazujemy, sami sobie wymierzamy karę samotności i wewnętrznej pogardy lub decydujemy się na życie w świecie, w którym najważniejszym doświadczeniem jest samotność

Na szczęście tak bywa tylko w sytuacjach kryzysowych. Nie jest to czas łatwy, ani bezpieczny. Kiedy cierpimy, boimy się, złościmy, przeżywamy osamotnienie nasze historie układają się w złe bajki i mity, które chciałyby nas przerobić na swoich bohaterów.

Rozbicie tych ciemnych historii zaczyna się często od zadania pytań, które pozwalają zobaczyć, że to na czym skupiła się nasza pamięć i uwaga to jedynie wycinki rzeczywistości tendencyjnie ułożone w złą opowieść. Z opisu ubogiego i rozrzedzonego przechodzimy do opowiadania bogatego i złożonego. Nazywamy nasze trudności, aby móc uwolnić się od ich wpływu. Przytaczane są inne pomijane fakty i zdarzenia. Pojawiają się nowi bohaterowie, którzy do tej pory milczeli lub byli niezauważeni. Historia opowiadana jest raz jeszcze – od nowa – uzupełniona o dobre relacje, w których mówimy i myślimy o powodzeniu, o radzeniu sobie, o własnej kompetencji i wartości, o szacunku do siebie, o radości, o przyjaźni, o pięknie, o miłości.