Człowiek skoncentrowany niemal wyłącznie na sobie, nie liczy się z nikim i z niczym. Słucha wyłącznie własnych potrzeb i emocji. Wykorzystuje innych dla własnej korzyści łamiąc składane obietnice i deklaracje. Kłamie, kradnie i krzywdzi (…ludzi w firmie i najbliższych). Potrzeby i wartości klientów są bez znaczenia (…i tak kupią), emocje i uczucia pracowników stanowią wyłącznie zagrożenie (…i tak nie mają alternatywy). Cała energia takiej osoby jest skupiona na grze i manipulacji (kto kogo?). Tam gdzie się pojawia natychmiast powstają konflikty i nieporozumienia.

Osoba skoncentrowana na własnym lęku stara się przede wszystkim uniknąć spotkania z tym co ją przeraża (trudne zadanie, rozmowa z przełożonym, podjęcie decyzji). Chętnie zaprzecza temu co widzi i słyszy. Chce uważać, że wszystko jest w porządku, że będzie miło, że powinno być sympatycznie. Przypomina dyplomatę, który co chwila musi ukrywać lub wyjaśniać kłopotliwe skandale i wpadki. Na wszelki wypadek nie zajmuje wyraźnego stanowiska, nie chcę po raz kolejny się pomylić, lubi to co twierdzi większość, kocha stereotypy i przyjęte przez grupę procedury. Energię przeznacza przede wszystkim na budowanie zasłon, iluzji i kryjówek.

Umysł przywiązany do myślenia nieustannie mówi, ocenia, systematyzuje, uważa i ma sprecyzowane przekonania. Twierdzi, że takie zachowanie w jego przypadku jest całkowicie uzasadnione ponieważ najczęściej ma odpowiednią wiedzę i kwalifikację formalne. Trudno mu przerwać – a nawet jeśli się to uda, to tylko na chwilę – zazwyczaj pogrążony jest w swoich analizach i systemach. Nie rozmawia z Tobą – rozmawia sam ze sobą. Nie widzi świata – jest skupiony na abstrakcjach i językach technicznych. Trudno mu zobaczyć to, co inne, nowe, szczegółowe, subiektywne, niestandardowe. Firma i klienci powinni działać zgodnie z opisanymi, przez ekspertów modelami, teoriami i procedurami.

Człowiek celów i dążeń zachowuje się jak Zdobywca. W ogóle nie interesuje go, żeby było miło. Nie musi być racjonalnie i zgodnie z przyjętymi założeniami. Chce rezultatów i wyników. Rywalizuje. Teraźniejszość się nie liczy, znaczenie ma niemal wyłącznie przyszłość, która jest do wygrania (to będzie decydujący kwartał, to będzie decydujący rok – tak jak każdy od 30 lat). Żyje tym, co dopiero ma się wydarzyć, martwi się i niepokoi czy aby na pewno będzie tak jak zapisał sobie w swoich planach, kalendarzach i organizerach. Umyka mu to, co mówią, robią i czują inni – najważniejsze jest tam i wtedy (dopóki oczywiście nie nastąpi).

Umysł bez celów i dążeń to stan, który pojawia się w sytuacji, kiedy całościowe i najczęściej wieloletnie poświęcenie na rzecz celów i zobowiązań prowadzi w końcu do kryzysu. Praca przestaje przynosić radość i satysfakcję. Psychikę dotyka zmęczenie, frustracja i wyczerpanie. Coraz częściej pojawiają się myśli o zmianie. Umysł zaczyna wtedy dostrzegać wyraźniej intencje, uczucia i działania innych osób. Martwi go ich zawiść, ich udawanie, zbyt złożone myśli i bezrefleksyjne działania. Staje się bardziej tolerancyjny i opanowany. Nabiera dystansu. Zaczyna uważnie słuchać swoich klientów i współpracowników.

Osoba, która od wielu lat uważnie słucha i potrafi zdystansować się do samej siebie, swoich lęków, swoich złożeń, swoich celów i dążeń uzyskuje szczególny rodzaj wrażliwości. Jest bardzo uważna na zmiany w tym, co mówią i przeżywają ważni dla niej ludzie – klienci, współpracownicy, najbliżsi. Jest uważna na wszelkie zmiany – także te systemowe i techniczne w otoczeniu zewnętrznym. Ma szczególne wyczucie czasu i inni często z zaskoczeniem odkrywają, że dostrzegła i przewidziała sprawy i zdarzenia, o których oni nie pomyśleli. Ma szczególny zmysł strategiczny, który jest cechą każdego skutecznego lidera. Ludzie wokół niej czują się bezpieczni – wiedzą, że zawsze coś wymyśli (albo już wymyśliła) i że uwzględni to, na czym im zależy.