„Moje życie nie ma sensu. Jest pełne sprzeczności i absurdów. Nie mam marzeń. Nie wierzę, że warto. Nie potrafię powiedzieć, na czym mi zależy. Nie mam siły. Nie mogę znaleźć motywacji do działania. Nie wiem, co robić. Jest już za późno.”

„Jestem gorszą wersją człowieka. Inni mają wiedzę, umiejętności i sukcesy – są silniejsi i lepsi. Boję się – nie ryzykuję – mogę się jedynie ośmieszyć. Wybieram tylko najprostsze zadania – mówię, że to lubię – tak bardzo chcę ukryć to, kim naprawdę jestem.”

„Jestem złym człowiekiem – nie panuję nad sobą, nad swoją złością – potrafię tylko krzyczeć – wszystko mnie drażni i denerwuje – na nic nie zasługuję – inni mają ze mną piekło – potrzebują kogoś znacznie lepszego ode mnie. Pomyśleć, że mógłbym być kimś dobrym i wartościowym to śmieszne i żałosne. Inni wiedzą, jaki jestem.”

„Jestem samotny. Inni się ode mnie odsuwają. Unikają mnie. Nie lubią. Straciłem nawet tych, z którymi łączyła mnie kiedyś bliska przyjaźń. Kim jest ktoś, kogo wszyscy opuszczają?”

„7 lat temu zmieniłem wszystko w swoim życiu dla mojej żony i syna. Zaryzykowałem zmianę pracy, miejsca zamieszkania, utratę wszystkiego, co miałem, utratę ludzi, którzy byli mi bliscy, poczucia bezpieczeństwa. Przez następne kilka lat pracowałem wykonując najprostsze czynności i zadania. Wychodziłem do pracy o 5.00 rano i podróżowałem niemal codziennie ponad 80 km. Zrobiłem to dla nich. Myślę, że to co się wydarzyło, świadczy o tym, że rodzina jest dla mnie najważniejsza, że bardzo ją kocham, że potrafię pokonać wiele przeszkód dla jej dobra, że zapewniłem jej tyle szczęścia, ile potrafiłem. Nie uciekłem z trudnej sytuacji, nie poddałem się, nie załamałem.”

„4 lata temu mój teść poważnie zachorował. Miał wtedy 65 lat. Groził mu rozległy wylew. Istniało ogromne prawdopodobieństwo, że nie będzie chodził i konieczne będzie całodobowa i kompleksowa opieka. Wspólnie z żoną zaprosiliśmy go do naszego domu – zdecydowałem się na wszystkie związane z tym konsekwencje. Wiedziałem, że w sytuacji pogorszenia stanu zdrowia życie moje i moich najbliższych mocno się zmieni – bałem się, że będzie trudniej. Ojciec mieszkał z nami ponad rok – był dla nas wsparciem i radością. Kiedy poczuł się lepiej wrócił do siebie. Potrafiłem zaryzykować – nie wiedziałem, że wyzdrowieje. To, co zrobiłem pokazuje, że troszczę się o innych, że w sytuacjach kryzysu jestem dla nich realnym oparciem. Nie myślę tylko o sobie.”

„4 lata temu ukończyłem studia. Musiałem łączyć je z pracą i obowiązkami rodzinnymi. Czasami było naprawdę ciężko. Przez 3 lata niemal codziennie wieczorem czytałem, pisałem i wykonywałem złożone obliczenia. Wiele razy brakowało mi sił – byłem zmęczony ilością spraw i zadań, które musiałem załatwić. Nie załamałem się, dałem radę – wytrzymałem. Ukończyłem wszystko w terminie. Sądzę, że cały ten wysiłek świadczy, że potrafię konsekwentnie dążyć do celu, że jestem w sumie bardzo zdolny, że potrafię szybko i skutecznie się uczyć.”

„Od 5 lat moim codziennym towarzyszem jest Szalik – mój ukochany pies. Jestem mu naprawdę potrzebny. On nie ma nikogo innego na świecie. Gdyby mnie zabrakło, mógłby zostać bez opieki. Może to śmieszne, ale w tej chwili jednym sensownym powodem mojego życia jest właśnie on, naprawdę. Ludzie mnie opuścili – kochana osoba zostawiła. Muszę jednak żyć dla Szalika – nie zostawię go tutaj na pastwę losu – jestem mu potrzeby. Sądzę, że bardzo zależy mi na tym, abym był komuś potrzebny, że chcę aby, to co robię miało dla innych wartość. Nie mogę być takim odludkiem, jeżeli tak cieszy mnie bycie potrzebnym innym.”

„6 lat temu pomogłem mojej córce przy zakupie domu. Wiele lat ciężko pracowałem, żeby móc udzielić jej wtedy wsparcia. Potrafiłem z wielu rzeczy zrezygnować, czasami poczekać na to czego potrzebowałem, podzielić się tym co mam, nie myśleć o sobie. To, co zrobiłem świadczy o tym, że bardzo kocham moje dziecko, że potrafię kochać, że w moim życiu są osoby, których szczęście jest ważniejsze ode mnie, że jestem dobrym człowiekiem.”

„3 lata temu mój syn przechodził załamanie i kryzys. Bardzo mu współczułem. Mimo, że był w tak trudnej sytuacji często mnie odwiedzał. Nie byłem w stanie pomóc mu finansowo. Kiedy poczuł się już lepiej, powiedział, że rozmowy ze mną były dla niego naprawdę ważne, że jestem jedną z nielicznych osób, które w niego wierzą, że jestem kimś, kto nie jest zaskoczony jego siłą, determinacją i umiejętnością radzenia sobie, że pomagam mu dobrze myśleć o samym sobie i mieć nadzieję, że wszystko będzie dobrze. Zapamiętam to, co powiedział na zawsze.”